Στο σαλόνι της υποδοχής, κι ενώ αναμένω τον γιατρό, το μάτι μου πέφτει πάνω στα σκίτσα του απέναντι τοίχου.
Στη συνέχεια, πραγματοποιεί μια κυκλική τροχιά και περιεργάζεται, έναν
προς έναν, τους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους. Θα έλεγε κανείς πως το
ιατρικό σαλόνι μοιάζει περισσότερο με μικρή γκαλερί έργων τέχνης… Γύρω
μου τα πάντα κινούνται με ταχύτητα. Άντρες και γυναίκες με άσπρες
ιατρικές ρόμπες διασχίζουν τους διαδρόμους βιαστικά, τα τηλέφωνα χτυπούν
απαιτητικά και η φωνή του γιατρού, ηχεί από το διπλανό δωμάτιο… Ο Δρ. Ιωάννης Λύρας,
ένας από τους σημαντικότερους πλαστικούς χειρουργούς της χώρας, με
καλωσόρισε θερμά, στο κλασικής διακόσμησης και γεμάτο βιβλία, γραφείο
του. Σε μια αποκλειστική εξομολόγηση του στο mediasoup.gr
μίλησε ανοιχτά εφ’ όλης της ύλης, τόσο για την πλαστική χειρουργική όσο
και για την τέχνη και την πολιτική. Μάλιστα, όταν του μετέφερα τον
θαυμασμό μου για την πλούσια εικαστική συλλογή του γραφείου του, μου
εξομολογήθηκε πως τα πρώτα του περισσευούμενα χρήματα, τα διέθεσε για να
αγοράσει τον πρώτο του πίνακα, από μια έκθεση ενός καλλιτέχνη στη
Μύκονο, κόστους 400.000 δραχμών τότε. Συνομιλώντας, λοιπόν, τόσο με τον
γιατρό, όσο και με τον καλλιτέχνη, διαπίστωσα τους λόγους για τους
οποίους το γραφείο του σφύζει από ζωή... Μια συζήτηση αποκαλυπτική,
ειλικρινής, ανατρεπτική και γεμάτη χιούμορ με έναν γιατρό, ζωγράφο,
γλύπτη και συγγραφέα...
Το 1988 και έχοντας ολοκληρώσει τις πρώτες σπουδές και τη στρατιωτική
σας θητεία, αφήσατε τη Νέα Υόρκη για να συνεχίσετε τις σπουδές σας στην
Πλαστική Χειρουργική στο Rio de Janeiro της Βραζιλίας, στο πλευρό του
διάσημου καθηγητή και γνωστού πατέρα της μοντέρνας πλαστικής
χειρουργικής καθηγητή Ιvo Pitanguy. Τι διδαχθήκατε στη Βραζιλία, που
κατά τη γνώμη σας αποτελεί προνόμιό σας;
Πριν πάω στην
Αμερική, βρέθηκα για δεκαπέντε ημέρες στη Γερμανία που ήταν και η πρώτη
μου επιλογή, για να κάνω την ειδικότητά μου. Εγώ όμως είχα το
αμερικάνικο όνειρο στο μυαλό μου και λόγω ενός «job opportunity» που μου
παρουσιάστηκε για τη θέση βοηθού ενός πλαστικού χειρουργού στη Νέα
Υόρκη, ταξίδεψα εκεί. Το όνειρο όμως με απογοήτευσε καθώς η θέση που μου
είχε προσφερθεί με κρατούσε πολύ χαμηλά στην ιεραρχία. Όπως
αντιλαμβάνεστε, ένας μετανάστης γιατρός στη Νέα Υόρκη δεν θα καταλάβει
τις πρώτες θέσεις...Επομένως δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι ήθελα να
παραμείνω εκεί. Εντελώς τυχαία λοιπόν, ο διευθυντής μου, μου πρότεινε να
πάμε στη Βραζιλία. Ο Ivo Pitanguy ήταν πρώτα απ' όλα δάσκαλος! Εύχομαι
σε κάθε άνθρωπο που θέλει να γίνει κάτι στη ζωή του και μάλιστα όταν
πρέπει να διδαχθεί μια επιστήμη που περιλαμβάνει τέχνη, να βρίσκεται
πλάι σε έναν δάσκαλο! Όταν έχεις δάσκαλο όλα τα κάνεις πιο γρήγορα.
Συμπυκνωμένη γνώση, και δη γρήγορα, μπορείς να αποκτήσεις μόνο όταν
έχεις δάσκαλο και μάλιστα στην περίπτωση του δικού μου δασκάλου ήταν
γνώση πολλών δεκαετιών. Δεύτερον, όταν έφυγα από τη Βραζιλία, είχα
πραγματοποιήσει περίπου 500 χειρουργεία, τα οποία είχε δώσει σ’ εμένα
και τους υπόλοιπους φοιτητές ο Pitanguy στο πλαίσιο της φοίτησής μας.
Είχα ξεκινήσει λοιπόν έχοντας ήδη κάνει 500 πράξεις, γεγονός ιδιαίτερα
σημαντικό για την εκπαίδευσή μου. Τρίτον, έφυγα από τη Βραζιλία με μια
άποψη για την αισθητική επηρεασμένη πολύ από καμπύλες, από τους
τροπικούς, τη μουσική, τους χορούς, τον τρόπο ζωής, την εξωστρέφεια –
την οποία στερείται ο αγγλοσαξωνικός κόσμος. Αυτή η εξωστρέφεια μου
προσέφερε τα καλλιτεχνικά στοιχεία, τα οποία συνδύασα με την επιστήμη,
και την απαραίτητη έμπνευση ώστε να είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τη
ζήτηση όταν επέστρεψα στην Ελλάδα.
-Έχετε διοριστεί επίτιμος πρόξενος της Βραζιλίας στην Ελλάδα με έδρα τον Πειραιά. Αισθάνεστε τη Βραζιλία ως δεύτερη πατρίδα;
Κατά
τον Σωκράτη, την αισθάνομαι πρώτη πατρίδα. Διότι μοιράστηκα τη δική της
παιδεία, ευνοήθηκα από αυτήν, μου παρείχε γνώσεις τις οποίες
χρησιμοποιώ για να ζήσω, και μάλιστα με ένα καλό επίπεδο ζωής. Επομένως
της χρωστώ μεγάλο μέρος των γνώσεών μου. Βεβαίως, την ευρύτερη φιλοσοφία
μου την έδωσε η Ελλάδα. Γι’ αυτό και θα έλεγα πως έχω δυο πατρίδες, οι
οποίες εναλλάξ περνούν η μια μπροστά από την άλλη. Για παράδειγμα το
1990, όταν ζούσα στη Βραζιλία, αισθανόμουν εκείνη ως πρώτη πατρίδα μου,
ενώ τώρα αισθάνομαι την Ελλάδα. Αυτό που θα ήθελα όμως να πω είναι πως
πρόκειται για δύο χώρες δίκαιες και άδικες ταυτόχρονα, των οποίων οι
λαοί μπορούν να τις αγαπήσουν για πολλά στοιχεία τους και παράλληλα να
τις κατακρίνουν για εξίσου πολλά. Θα έλεγα πάντως πως τις νιώθω πλέον
ίσες.
- Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με αυτόν τον κλάδο της ιατρικής;
Κατ’
αρχάς επιθυμούσα να δημιουργώ πράγματα με τα χέρια μου και να βλέπω τα
αποτελέσματα άμεσα. Η πρώτη μου επιλογή ήταν η Φυσική και αν την επέλεγα
θα ασχολούμουν με την κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων, φραγμάτων,
τούνελ, αυτοκινητόδρομων. Θα έκανα, δηλαδή, «πλαστική» στη γη,
διαμορφώνοντας τα σχήματα που θα έβλεπα μπροστά μου. Έπρεπε επομένως να
βρω μια ειδικότητα της ιατρικής – την οποία ήθελε η γιαγιά μου, ονόματι
Λευκοθέα – η οποία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τη λέξη «πλάθω». Κι αυτή
ήταν η πλαστική χειρουργική, η οποία έτυχε να βρίσκεται σε άνοδο όταν
εγώ ολοκλήρωνα τις σπουδές μου. Αν υπήρχε μια άλλη συγκυρία πιθανόν να
γινόμουν και φυσικός επιστήμονας τελικά... Θεωρώ όμως πως ήταν ζήτημα
«momentum», είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή για εμένα να ταιριάξω σε αυτή
την επιστήμη.
- Ένας πλαστικός χειρουργός οφείλει να είναι ένας καλλιτέχνης στο είδος του;
Ένας
πλαστικός χειρουργός που δεν θέλει να συμμεριστεί την καλλιτεχνική
διάσταση της πλαστικής δεν θα γίνει ποτέ επιτυχημένος. Είναι σαφές ότι
δεν μπορείς να εφαρμόσεις αυτά που διαβάζεις στο βιβλίο αν δεν
ενεργοποιήσεις και το προσωπικό στοιχείο. Είναι ακόμη απαραίτητη και η
χρήση της κοινής λογικής, καθώς δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσεις σε όλους
τον ίδιο κανόνα, αλλά πρέπει να τον προσαρμόσεις στη ράτσα, την ηλικία,
την κοινωνική αποστολή, την κοινωνική θέση, τους λόγους για τους
οποίους γίνεται μια επέμβαση. Όλα αυτά αυξομοιώνουν την ένταση στο
αποτέλεσμα, επομένως είναι καλλιτεχνικά στοιχεία που πρέπει να
συμμερίζεται ο πλαστικός χειρουργός. Θα έλεγα λοιπόν ότι οι πλαστικοί
χειρουργοί που δεν είναι καλλιτέχνες έχουν αποτύχει, όλοι...
-Θεωρείτε λοιπόν πως δεν μπορεί να επιτύχει ένας πλαστικός χειρουργός αν στερείται αισθητικής;
Όχι,
δεν μπορεί αν στερείται αισθητικής και τρισδιάστατης άποψης για τα
σχήματα και την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να επιτύχει ένας πλαστικός
που βλέπει ασπρόμαυρα όνειρα. Δεν μπορεί να επιτύχει ένας πλαστικός που
βλέπει δισδιάστατα τα πράγματα και αγνοεί το βάθος τους, τη στερεομετρία
τους. Πρέπει να έχει πολλά στοιχεία από καλλιτέχνη ένας πλαστικός
χειρουργός, ο οποίος όμως πάνω από τον καλλιτέχνη πρέπει να είναι πολύ
καλός γιατρός. Αν είσαι καλλιτέχνης δίχως να ακολουθείς τους κανόνες
της ιατρικής, και επιμένεις να χειρουργείς, γίνεσαι ψυχοπαθητικά
επικίνδυνος...
- «Όπως ο ζωγράφος προετοιμάζει τον καμβά
του και ο γλύπτης τον πηλό του, έτσι πρέπει να προετοιμάζουμε το σώμα
προτού το χρησιμοποιήσουμε», κατά τον καθηγητή Ivo Pitanguy. Τι
σημαίνει αυτό στην πράξη;
Σημαίνει ότι κατ’ αρχήν
διενεργείται μια μεγάλη συζήτηση μέσα από την οποία θα κατανοήσει ο
ενδιαφερόμενος πώς πραγματικά είναι. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν
αντικειμενικές μέθοδοι, κατά τις οποίες μέσω υπολογιστή μπορεί να δει
την αληθινή του εικόνα, που, πιστέψτε με, τις περισσότερες φορές δεν την
έχει δει ποτέ ολοκληρωμένα. Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, πρέπει να
εξασφαλίσουμε «το γνώθι σ’ εκείνον», ώστε να γίνει η διάγνωση και μέσα
από αυτήν να κατανοήσουμε στη συνέχεια την ψυχή του ενδιαφερόμενου.
Είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε το πόσο μακριά επιθυμεί να φτάσει, ώστε
να του δώσουμε τις ανάλογες επιλογές και πάλι μέσα από τον υπολογιστή.
Έπειτα από αυτήν την αναλυτική διαδικασία και αφού προετοιμάσουμε το
σώμα και ελέγξουμε όλες του τις λειτουργίες, ζωγραφίζουμε πάνω του, σαν
σε καμβά, το σχέδιό μας. Όλη η τελετουργία μοιάζει πραγματικά με μια
ζωγραφική και μια γλυπτική, ακολουθώντας όλα τα στάδια που ακολουθεί
ένας καλλιτέχνης. Η πιο σημαντική διαδικασία όμως είναι η προετοιμασία
του μυαλού αυτού που επιθυμεί να προβεί σε επέμβαση.
- «Ο
πλαστικός δεν πρέπει να λειτουργεί ως “Θεός”, αλλά ως τεχνικός
σύμβουλος για τον ασθενή». Οι ίδιοι οι ασθενείς τι από τα δύο ζητούν
συνήθως από εσάς; Στην αρχή
της καριέρας μου με αναζητούσαν μόνο για τεχνικό σύμβουλο, τώρα όμως που
το όνομά μου έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους νομίζω ότι βλέπουν λίγο
και το Θεό, με την έννοια ότι με εμπιστεύονται σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Εγώ απ’ την πλευρά μου πάντα κρατάω τη θέση του τεχνικού συμβούλου και
δείχνω επιμελώς και με σαφήνεια την εικόνα του ενδιαφερόμενου μετά την
επέμβαση, ώστε να έχει πλήρη γνώση αυτής εκ των προτέρων. Το θεϊκό
στοιχείο επανέρχεται – και αυτό το απολαμβάνω ιδιαιτέρως - όταν ο
ασθενής έρχεται και μου δηλώνει ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ χρήσιμο
στην κοινωνική τους ένταξη ή επανένταξη ή στη μεγιστοποίηση της ευτυχίας
τους. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για εμένα είναι όταν μια μάνα λέει στο
παιδί της έπειτα από την επέμβαση: «παιδί μου, έτσι έπρεπε να σε είχα
γεννήσει...» Τότε έχω πάρει τα εύσημα του μοναδικού υποκειμενικού κριτή,
δηλαδή της μάνας που αγαπάει το παιδί της και πάντα θέλει να το βλέπει
όμορφο.
- Εσείς κατευθύνετε τους ασθενείς σας, τους
συμβουλεύετε , ακόμα ακόμα τους αποτρέπετε από υπερβολικές απαιτήσεις; Ή
θεωρείτε σωστότερο το σεβασμό στις όποιες επιθυμίες τους;
Το
10% των ανθρώπων που έρχονται καθημερινά στο γραφείο μου λαμβάνουν ένα
περιφραστικό και ευγενές «όχι», για λόγους ασφαλείας κατά κύριο λόγο,
είτε επειδή δεν κατανόησαν τι ακριβώς μπορώ να τους δώσω λόγω
υπερβολικών απαιτήσεων, είτε επειδή δεν βρίσκονται σε κατάλληλη ηλικία ή
κατάσταση υγείας ή διότι θεωρούμε ότι αυτό που ζητούν υποτιμά την αξία
της εργασίας μας, όταν δηλαδή διαπραγματεύονται και μάλιστα με αγοραίο
τρόπο ένα «έργο τέχνης»... Από το υπόλοιπο 90% που εισπράττει ένα πιθανό
«ναι», μόνο οι μισοί , για διάφορους πρακτικούς λόγους τελικά
καταλήγουν στο χειρουργείο.
- Δεν είναι πιθανό, κατά τη
γνώμη σας, μια παρέμβαση στη φύση του ανθρώπου να τη στρέψει εναντίον
του; Πιστεύετε ότι η φύση εκδικείται την απληστία του ανθρώπου;
Προσωπικά,
θεωρώ όλα τα αισθητικά αιτήματα λογικά και αποδεκτά. Μέσα από την
πλούσια εμπειρία μου στην Ελλάδα και τις τόσες άλλες χώρες όπου έχω
ζήσει, έχω μάθει πως τίποτα δεν είναι παράλογο όταν μπορείς να το
ζητήσεις αιτιολογώντας το, διατυπώνοντάς το σε ένα ευγενές αίτημα. Μέσα
από την μεταξύ μας συζήτηση θα καταλήξουμε για το αν τελικά είναι
υπερβολικό ένα αίτημα, μέσα από τη συζήτηση θα το καταλάβει και ο ίδιος ο
ενδιαφερόμενος. Επομένως δεν δέχομαι τον όρο «απληστία» στην επιθυμία
να είναι κανείς όμορφος. Αν το αίτημα είναι υπερβολικό και δεν το
καταλαβαίνει ο ίδιος, τότε μπορώ να τον κατατάξω στην κατηγορία των
απλήστων, δεν θα αναλάβω όμως εγώ να τον χειρουργήσω σ’ αυτήν την
περίπτωση. Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα του Michael Jackson, ο οποίος
ήταν ένας μεγάλος βιαστής της φύσης και μάλιστα ως συνένοχος στο
έγκλημα. Ακόμη κι έτσι όμως, η φύση μπορεί να τιμωρήσει, με την έννοια
μιας σωματικής βλάβης, αλλά δεν μπορεί να εκδικηθεί με καταστροφές
στην περίπτωση της δικής μας ειδικότητας.
- Κατά τον Francis Bacon, «δεν υπάρχει εξαιρετική ομορφιά χωρίς κάτι παράξενο στις αναλογίες». Συμφωνείτε;
Κάθε
φορά που βλέπω μια τέλεια γυναίκα, η οποία έρχεται να με επισκεφθεί στο
γραφείο μου, ξέρω εκ των προτέρων ότι έχει κάποιο μικρό ελάττωμα που
δεν φαίνεται. Αυτό την κάνει και σωστή γυναίκα… Συμφωνώ απόλυτα με τον
Bacon σε προσωπικό επίπεδο, ποιος όμως είμαι εγώ για να κρίνω κάποιον
που επιθυμεί την απόλυτη ομορφιά; Μάλιστα, αν το καλοσκεφτείτε, οι
ηγέτες που είναι όμορφοι κερδίζουν πιο εύκολα τις εκλογές, όπως συνέβη
με τον σημερινό πρωθυπουργό....(οχι μόνο γι' αυτό βέβαια)......Τελικά η
πολλή ομορφιά ποτέ δεν είναι περιττή…
- Τι σημαίνει ομορφιά για εσάς;
Ομορφιά
σημαίνει η ευχαρίστηση που νιώθουμε όταν κοιτάμε κάτι ή κάποιον-κάποιαν
που μας έχει τραβήξει την προσοχή. Ξέρετε, αν ήταν όλοι οι άνθρωποι
όμορφοι θα ήταν πιο ωραίος ο κόσμος. Οι πιο κακοί άνθρωποι είναι οι
άσχημοι, διότι εμφανίζουν ισχυρά συμπλέγματα κατωτερότητας τα οποία σε
ολόκληρη τη ζωή τους προσπαθούν να κρύψουν. Εγώ δέχομαι μια γυναίκα ή
ένας άντρας να είναι κατά 90% όμορφος. Θέλω να έχει και ένα 10%
«ασχήμια» γιατί το 100% κάνει τον άνθρωπο και αλαζόνα. Το 90% είναι
πολύ ωραίο να το έχεις...
- Ποιά πρέπει να είναι τα ηθικά όρια ενός πλαστικού χειρουργού;
Κατ’
αρχάς, αυτό που υποστήριζε ο Ιπποκράτης: "αν δεν μπορείς να κάνεις
καλό, τουλάχιστον μην κάνεις κακό". Δεύτερον, μέσα από τις υπηρεσίες σου
κάνε τον άλλον ευτυχισμένο, αλλιώς μην το κάνεις. Τρίτον, αν δεν ξέρεις
να το κάνεις, καλύτερα μην το κάνεις. Τέταρτον, μην αλλάξεις ταυτότητα
σε κάποιον φυγόδικο ή εγκληματία για να κρυφτεί. Πέμπτον, μην
χρησιμοποιήσεις εν γνώσει σου υλικά που είναι ακατάλληλα ή κακής
ποιότητας και τέλος φρόντισε να τηρείται όλο το check list ασφαλείας
πριν την έναρξη οποιασδήποτε πράξης. Ακόμη, μίλα με ειλικρίνεια για ό,τι
σε ρωτούν, χωρίς να εξαρτάσαι από περιστασιακές συγκυρίες.
-Τελικά μπορούμε να σταματήσουμε το χρόνο ή απλώς τον ξεγελάμε επεμβαίνοντας στο σώμα μας;
Τον
ξεγελάμε επεμβαίνοντας στο σώμα μας, σίγουρα δεν μπορούμε ούτε θέλουμε
να τον σταματήσουμε… Μπορούμε βέβαια να κερδίσουμε μια-δυο δεκαετίες και
όντας πιο ευχάριστοι για τους άλλους μέσω της ομορφιάς μας κι έτσι να
είμαστε κι εμείς πιο ευτυχισμένοι και συνεπώς πιο καλοί άνθρωποι.
-
Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ακόμη και σε μια τέτοια εποχή οικονομικής
κρίσης, οι επισκέψεις σε πλαστικούς χειρουργούς δεν έχουν περιοριστεί
αναλογικά με την αρνητική οικονομική κατάσταση;
Θεωρώ άδικο
το ότι οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη πρέπει να ζουν σε φτώχεια, σε
ασχήμια, σε φόβο, σε υπερβολικό κρύο ή ζέστη… Θεωρώ ότι αυτός ο πλανήτης
μπορεί να μας τα δώσει όλα και καθώς όλοι αναζητούμε την ευτυχία, πού
αλλού να τη βρεί κανείς πέρα από την ομορφιά, σε έναν κόσμο όπου όλα
πάνε στραβά; Είναι λογικό να επιδιώκεις μια ψυχική ανάταση, πράγμα το
οποίο μπορεί να επιτευχθεί από τη βελτίωση του εαυτού – όχι μόνο μέσα
από την πλαστική χειρουργική αλλά και μέσα από το διάβασμα και τις
τέχνες. Ό,τι βοηθά τον άνθρωπο να είναι περισσότερο ευτυχής - και προς
Θεού αυτό δεν είναι ματαιοδοξία, αλλά αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση,
αυτοσεβασμός - θα τον κάνει και πιο καλό.
- Ποιά σας "ιντριγκάρει" περισσότερο σε επιστημονικό επίπεδο, η αισθητική ή η επανορθωτική χειρουργική;
Θα
έλεγα ότι με ιντριγκάρει η αισθητική διότι είναι πιο δύσκολη… Πάντα
προτιμούσα την αισθητική κι αυτό διότι έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας,
αφού όλα υπολογίζονται σε επίπεδο χιλιοστών, στη λεπτομέρεια… Η
επανορθωτική ξεκίνησε από τους πολέμους και τα ατυχήματα και πάντα έφερε
μια δυστυχία μέσα της… Έχει την έννοια της αποκατάστασης ενός
τραύματος. Η αισθητική χειρουργική, από την άλλη, φέρει ένα μεγαλείο.
Επειδή λοιπόν, δεν μου αρέσει η δυστυχία στον κόσμο και είμαι υπέρ του
καλού γενικώς, την επανορθωτική την πραγματοποιώ ως επιστήμονας. Όμως,
ως καλλιτέχνης, προτιμώ την αισθητική.
-Απ'
όσο γνωρίζω η παρεμβατική αισθητική χειρουργική έχει επεκταθεί κατά
πολύ και στον ανδρικό πληθυσμό. Σε τι ποσοστό έναντι των γυναικών, σας
επισκέπτονται οι άνδρες;
Οι γυναίκες φταίνε που οι άντρες
δεν επισκέπτονται συχνά τον πλαστικό και οι γυναίκες πάλι φταίνε όταν
τον επισκέπτονται. Οι γυναίκες φέρνουν το γιο τους, τον εγγονό τους, τον
εραστή τους, τον σύζυγό τους, τον δεύτερο εραστή τους κ.λ.π. Οι
γυναίκες, όπως βλέπετε, τον οδηγούν στο γραφείο μου αλλά αυτές οι ίδιες,
πολλές φορές, είναι επιεικείς με την ατέλεια του άντρα. Πολλές γυναίκες
λένε ότι δεν θέλουν όμορφο άντρα, αλλά άντρα με χιούμορ… Νομίζω ότι το
30% των πελατών μου, δηλαδή οι άντρες που με επισκέπτονται, είναι
εκείνοι που είχαν την τύχη να έχουν στη ζωή τους μια γυναίκα που τους
έβαλε στην φιλοσοφία της αισθητικής κι έπειτα της πλαστικής
χειρουργικής.
- Ποιας ηλικίας είναι ο μικρότερος και
ποιας ο μεγαλύτερός σας πελάτης που έχει επισκεφθεί το γραφείο σας για
πλαστική χειρουργική;
Ο νεότερός μου πελάτης ήταν 6 χρόνων
και ήρθε ο ίδιος, μαζί με τον 35χρονο πατέρα του αφού είχε κερδίσει τα
πρώτα του λεφτά από ένα λαχείο, να φτιάξει τα αυτιά του. Ήταν το πρώτο
πράγμα που θα αγόραζε είχε πεί, με τα δικά του λεφτά αν
κέρδιζε....κέρδισε και τελικά το αγόρασε με δική του πρωτοβουλία. Ο
μεγαλύτερός μου πελάτης ήταν 96 χρόνων, είχε πεταχτά αυτιά, και τον
έφερε ο 65χρονος γιός του στο ιατρείο μου.είχε πεί ότι τώρα βρήκε τον
κατάλληλο γιατρό...
- Υπάρχουν ασθενείς που επιθυμούν να
προβούν σε πλαστική χειρουργική επέμβαση, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης ή
προκειμένου να δώσουν λύση στα ψυχολογικά τους προβλήματα. Πως
αντιμετωπίζετε τέτοιες περιπτώσεις;
Προσέχουμε πάρα πολύ να
μην έχουμε ένα εμμονικό σύνδρομο μπροστά μας. Αν κάτι του έχει γίνει,
δηλαδή, εμμονή τότε έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πολύ αρνητικό και
ισχυρό σύμπτωμα και μέχρι να την αποδυναμώσουμε δεν προχωρούμε στην
επέμβαση. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ένας ενδιαφερόμενος,
άντρας ή γυναίκα, γίνεται εμμονικός. Γι’ αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία
στο προφίλ του και προσπαθούμε να αντιληφθούμε σε βάθος αν η επέμβαση
που ζητά θα του κάνει καλό. Αν όμως δούμε πως αυτή μπορεί να γίνει
μηχανισμός σκανδάλης που θα τον οδηγήσει σε λανθασμένες κινήσεις, τότε
πραγματοποιούμε διαφορετικό χειρισμό, πιο επιστημονικό.
-
Στο Παγκόσμιο Συνέδριο Πλαστικής Χειρουργικής που πραγματοποιήθηκε τον
περασμένο Δεκέμβρη στο Μόντε Κάρλο παρουσιάσατε τη νέα σας τεχνική
“triple plane” σχετικά με την αυξητική μαστών. Δώστε μου μερικές
λεπτομέρειες γι’ αυτήν.
Η αυξητική μαστών είναι από τα πιο
μεγαλειώδη χειρουργεία της πλαστικής χειρουργικής. Εκεί, ο Θεός την
προηγούμενη μέρα είναι λίγο άδικος, την επομένη κιόλας, έχει
αποκατασταθεί η αδικία. Η γυναίκα, πριν, έρχεται σκυφτή και προφυλαγμένη
και βγαίνει έπειτα ευθυτενής και περήφανη. Πάντα υπήρχε ένα θέμα από
την πλευρά του πλαστικού χειρουργού για το τέλειο στήθος. Εμείς
συνδυάσαμε όλες τις υπάρχουσες τεχνικές, εντοπίσαμε τα θετικά και τα
αρνητικά τους και δημιουργήσαμε έναν νέο συνδυασμό αυτών. Αυτή η τεχνική
ονομάζεται «τριπλού επιπέδου» για τον εξής λόγο: τοποθετούμε ένα
εμφύτευμα για στήθος, μοντέρνας τεχνολογίας και υψηλής ποιότητας, αλλά
ταυτόχρονα χρησιμοποιούμε το λίπος του σώματος από σημεία που
περισσεύει. Το εμφύτευμα αυτό θα το «ντύσουμε» με τους ιστούς της
γυναίκας ώστε να κινείται φυσικά. Το εμφύτευμα είναι καλυμμένο στα τρία
επίπεδα από τους ιστούς μας, δηλαδή, στο ανώτερο σημείο, το ντεκολτέ
καλύπτεται από το θωρακικό μυ, στο μεσαίο επίπεδο από το στήθος που ήδη
έχει, και στο κατώτερο επίπεδο από το λίπος που έχουμε ενσωματώσει από
άλλο σημείο του σώματος. Ως εκ τούτου, το εμφύτευμα είναι καλυμμένο
πλήρως αλλά όχι εγκλωβισμένο από το μυ, με αποτέλεσμα να μπορεί να
κινείται ελεύθερα. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτή μου την χρήσιμη ιδέα και
την πολύ επιτυχημένη εφαρμογή της. Ένα ακόμη στοιχείο που για πρώτη
φορά αποκαλύπτουμε, που αφορά και την τεχνική αυτή, είναι ότι με βάση
της έρευνες του πρωτοπόρου της λιποαναρρόφησης, του γάλλου Yves-Gérard
Illouz, ο οποίος απεβίωσε φέτος, όσες γυναίκες έχουν χρησιμοποιήσει
λίπος στο στήθος τους, δεν εμφανίζουν ποτέ καρκίνο του μαστού. Οι 35
χρόνων έρευνες του Illouz δεν δημοσιεύτηκαν διότι απεβίωσε, οδηγούν όμως
στο συμπέρασμα πως μπορεί στο μέλλον η πρόληψη του καρκίνου του μαστού
να είναι η μεταμόσχευση λίπους στο στήθος.
- «Το μυστικό της βραζιλιάνικης ομορφιάς» ο τίτλος του βιβλίου σας. Πώς το ανακαλύψατε; Θα μου το αποκαλύψετε;
Το
βιβλίο ονομάζεται «Το μυστικό της Βραζιλιάνικης ομορφιάς», κρύβει όμως
μέσα του τρία επιμέρους μυστικά. Το ένα είναι η συνεχής άσκηση και ο
χορός, όπως κάνουν οι Βραζιλιάνοι. Το δεύτερο είναι η τροπική διατροφή
τους και το τρίτο είναι βεβαίως η πλαστική χειρουργική τους, που
θεωρείται και η ανώτερη στον κόσμο. Η Βραζιλία είναι η πρώτη χώρα όπου η
αισθητική και η επανορθωτική πλαστική χειρουργική αναμείχθηκαν σε
απίστευτη αλληλοσυμπληρωματικότητα. Η Βραζιλία δεν επέτρεπε σε έναν
άνθρωπο που επιβίωσε από ένα ατύχημα να είναι άσχημος. Τον επανόρθωνε
ιατρικά αλλά τον έκανε και όμορφο παράλληλα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη
συνεισφορά της στην πλαστική χειρουργική και γι’ αυτό είναι η χώρα με
τον μεγαλύτερο αριθμό χειρουργικών πράξεων στον κόσμο σήμερα. Ακολουθούν
οι Η.Π.Α. μαζί με τον Καναδά ενώ στην τρίτη θέση είναι η Γερμανία. Θα
πρέπει στο σημείο αυτό να σας πω ότι οι Βραζιλιάνες κάνουν πλαστική 6
φορές στη διάρκεια της ζωής τους, μία σε κάθε ηλικιακή φάση...
-Απ’
όσο γνωρίζω έχετε και έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα, έχοντας
διατελέσει και επίτιμος Αντιπρόεδρος του φιλανθρωπικού ιδρύματος Gusi
Foundation στις Φιλιππίνες. Μιλήστε μου γι’ αυτήν την προσπάθεια.
Σήμερα,
πλέον, έχει σταματήσει η φιλανθρωπική μου δραστηριότητα, καθώς έπειτα
από τόσα χρόνια μπορώ να ομολογήσω ότι κουράστηκα. Διότι σε χώρες όπως
οι Φιλιππίνες, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα βασικά αγαθά, μια
φιλανθρωπική δράση αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και πολύ κόπο. Επί
μακρόν λοιπόν, πρώτα στη Βραζιλία, έπειτα στην Ευρώπη και τέλος στην
Ασία, ταξίδευα για ένα μήνα μέσα στο χρόνο και βοηθούσα, στο πλαίσιο
μιας ομάδας κάθε φορά, παρέχοντας τις ιατρικές μου υπηρεσίες στην
πλαστική χειρουργική. Το 2012, οπότε και άφησα τη θέση του Αντιπροέδρου
στο Gusi Foundation έληξε και η διεθνής φιλανθρωπική μου δραστηριότητα.
Αυτό που κάνω μόνο, πλέον, είναι να βοηθώ τους ανθρώπους που έχουν
ανάγκη από μια πλαστική χειρουργική, παρέχοντάς τους την σε χαμηλότερο
κόστος. Επίσης κάτι ακόμη που αποφάσισα να κάνω στο πλαίσιο της
φιλανθρωπικής μου δραστηριότητας ήταν να δωρίσω τα έσοδα του βιβλίου μου
σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.
- Το 2006 η Πρόεδρος των
Φιλιππίνων, Glοria Αrroyo σας απένειμε το πολύ σημαντικό Διεθνές Βραβείο
Gusi Peace Prize for Medicine and Humanitarianism για τη συμμετοχή σας
στην ομαδική φιλανθρωπική δράση και τον ανθρωπισμό μέσω της Ιατρικής.
Θεωρείτε πως μπορεί να υφίσταται ανθρωπισμός στην Ιατρική;
Ο
λόγος για τον οποίο κι εγώ σταμάτησα τις δραστηριότητες αυτές είναι
διότι στη δική μας ειδικότητα, η φιλανθρωπία επιτυγχάνεται μέσα από
μεγάλες δράσεις, οι οποίες έχουν πια φτάσει σε τόσο υψηλό σημείο
αυτο-οργάνωσης που ταυτόχρονα παρέχουν και εκπαίδευση σε νεαρούς
χειρουργούς. Γι’ αυτό κι εγώ σταμάτησα το 2012, διότι πλέον δεν έχω λόγο
να εκπαιδεύομαι, αντίθετα πρέπει πλέον να εκπαιδεύω…
-
Βραζιλία, Φιλιππίνες, Ν. Υόρκη, Ιταλία μερικές από τις χώρες που
επισκέπτεστε συχνά. Ως πολίτης του κόσμου λοιπόν, πού θα θέλατε
περισσότερο να ζήσετε και γιατί;
Βρίσκω ότι η πιο οργανωμένη
χώρα στον κόσμο είναι ο Καναδάς, μια χώρα που σέβεται τους πολίτες της,
το νόμισμά της, τον πολιτισμό της, τους νόμους της... Αν με ρωτούσατε,
λοιπόν, για τεχνικούς λόγους πού θα ήθελα να μένω, θα επέλεγα τον
Καναδά. Αν με ρωτήσετε για συναισθηματικούς λόγους, θα έλεγα ότι το
αττικό κλίμα είναι το πιο ευνοϊκό για να ζει ένας άνθρωπος, όμως η
Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία κοστίζει πολύ αν είσαι κάτοικός της. Αγαπώ
πολύ την Αυστρία όσον αφορά στην Ευρώπη. Επομένως, αν μπορούσα να
επιλέξω, θα προτιμούσα την Αυστρία στην Ευρώπη, τον Καναδά στην Αμερική
και τελικά πρέπει να πω ότι δεν είμαι καθόλου δυσαρεστημένος που κατοικώ
στην Ελλάδα...
- Ερχόμενοι στο σήμερα και την υπάρχουσα
πολιτική και οικονομική κατάσταση, συμφωνείτε με το αίτημα της
κυβέρνησης προς τη Γερμανία για τις κατοχικές αποζημιώσεις;
Τα
εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται. Αυτή είναι πάγια
αρχή σε μια κοινωνία ανθρώπων και όποιοι έχουν διαπράξει έγκλημα δεν
πρέπει να αναζητούν νομικούς τρόπους για να «τη γλιτώσουν»... Υπό αυτήν
την γενική έννοια πρέπει να αυτοπροσδιορίσει ο καθένας τους, μεταξύ των
οποίων και οι Γερμανοί, αν είναι συνεχιστές του κράτους που διέπραξε τα
εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν εκείνοι θεωρήσουν πως είναι
συνεχιστές, κατά τη γνώμη μου πρέπει οι ίδιοι να προχωρήσουν, χωρίς
νομική εφευρετικότητα, στην αποκατάσταση των εγκλημάτων αυτών μέσα από
μια συζήτηση που θα τελεί φυσικά κάτω από δικαστική επίβλεψη. Από την
άλλη πλευρά, εγώ θα ήθελα και οι ίδιοι οι Έλληνες να είχαν διατυπώσει
αυτό το αίτημα πολύ νωρίτερα, διότι όσο περισσότερο αφήνεις τα
δικαιώματά σου να γίνουν αντικείμενο πολιτικής συνδιαλλαγής, τότε σε
αφήνουν κι αυτά...
-Τι συναισθήματα σας προκαλεί η προσπάθεια διασυρμού της χώρας μας από κάποιους διεθνείς φορείς;
Κοιτάξτε,
οι Έλληνες το 1981 ζήτησαν οικειοθελώς να μπούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση,
το 2001 ζήτησαν και πάλι με δική τους αίτηση να μπούν στην Ευρωζώνη ενώ,
τέλος, συμμετείχαν σε όλες τις συμφωνίες που είχε συνάψει η Ευρωπαϊκή
Ένωση. Συνεπώς, προτού συζητήσουμε για τον διασυρμό, πρέπει να θέσουμε
δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι πως είναι απαραίτητο οι Έλληνες να έχουν
ισχυρότερα δίκτυα αυτοπροβολής στο εξωτερικό, να έχουν δηλαδή
περισσότερους ανθρώπους, να κάνουν περισσότερο lobbying, να πείσουν
περισσότερους ανθρώπους που είναι οpinion leaders στο εξωτερικό να
μεταφέρουν τις ελληνικές θέσεις επακριβώς. Δυστυχώς ούτε ο ΕΟΤ αλλά ούτε
και το Υπ. Εξωτερικών κάνει επαρκώς, (ίσως λόγω έλλειψης πόρων) αυτή
τη δουλειά, εδώ και πολλά χρόνια μάλιστα. Και μόνο, λοιπόν, η αδυναμία
να περάσει μια χώρα διεθνώς τις θέσεις της, την κάνει έρμαιο παρανοήσεων
και παρεξηγήσεων αυτών από το διεθνή χώρο. Η δεύτερη προϋπόθεση
έγκειται στο γεγονός ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να δανείζονται. Ο
υπερβολικός δανεισμός για υπερβολική ευημερία έχει και κάποιο όριο. Αν,
λοιπόν, με αυτές τις δύο προϋποθέσεις είχαμε μια αυτοσυγκράτηση όσον
αφορά τα δημοσιονομικά μας, αν δεν ήμασταν σπάταλοι στα άχρηστα δημόσια
έργα, τότε δεν θα υπήρχε περιθώριο παρανόησης ή αλλοίωσης των θέσεών
μας. Επειδή αυτήν την εποχή η Ελλάδα βρίσκεται σε διαδικασία διάσωσης,
προκειμένου να μην πτωχεύσει, είναι απόλυτα φυσιολογικό να δυσφημίζεται.
Εγώ πάντως θεωρώ πως είναι κάτι εντελώς προσωρινό και μειωμένης
σημασίας, μιας και πρόκειται για δυσφήμιση της Ελλάδας σε άτομα που δεν
γνωρίζουν, που δεν κρίνουν και δεν αποφασίζουν... Τέλος, πιστεύω και
αυτό πράττω οτι οι Έλληνες πρέπει να διαβάζουμε περισσότερη Παγκόσμια
Ιστορία, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το τηλεοπτικό κανάλι (σταθμός)
της Βουλής των Ελλήνων να είναι μια υποχρεωτική πηγή ενημέρωσης.
